“ไม่มีอะไร” เขาลากเสียงยาว

“คงไม่ได้หมายความว่าคืนนี้คุณจะนอนที่นี่นะ!”
“ไม่น่า! คืนนี้ผมต้องเข้าเวรแล้วก็จะนอนที่บ้านพักเลย คุณไม่ต้องห่วงหรอก ทำเตียงให้คุณเสร็จแล้วขอเวลาทานข้าวอีกนิด ผมก็จะรีบเผ่นไปทันที”
“แล้วทำไมไม่ให้ฉันนอนเตียงนั้น” หล่อนยิงคำถาม นัยน์ตายังจ้องตาเข้มๆ นิ่ง เขาทำท่าเหมือนมีพิรุธอะไรสักอย่าง!
“ไม่มีอะไร” เขาลากเสียงยาว แม่แรงไฟฟ้า
“ขาเตียงมันไม่ค่อยดี ประเดี๋ยวเวลาคุณนอนเป็นได้ตกเตียงกันพอดี”
ศกรตอบอุบสิบ อยากจะหัวเราะกับตาวาวๆ ที่มองมานั้น หล่อนหำท่า อย่างกับเขาเป็นจำเลยชัดๆ แต่พอคิดไปถึงความจริงบางอย่างที่กำลังปิดบังหล่อน หน้าคร้ามเลยต้องทำเป็นเข้มแทน
“คุณไปอาบนี้าก่อนเถอะ ที่นี่ตกดึกอากาศจะหนาว แล้วเดี๋ยวออกมาทาน ข้าวกัน ผมจะได้Iปเข้าเวร”
เหมือนจะเป็นคำสั่งกลายๆ แวบแรกกาซะลองอยากจะ ‘ขัด, คำสั่งตาม นิสัย แต่พอคิดถึงข้อความท้ายประโยคว่าเขาจะรีบไปทำงาน หญิงสาวเลยต้อง รีบสาวเท้าขึ้นเรือน
ก็เรื่องอะไรจะให้เขาอยู่ด้วยนานๆ แค่นี้ก็ใจหายใจควั๋าจะแย่ ถ้าไม่ใช่ เหตุผลที่เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่หล่อนจะต้องรู้ หล่อนคงไม่ยอมมาพักทึ่นี่หรอก แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
เรือนไทยหลังเล็กของศกรแบ่งแยกห้องนอนเป็นสองห้อง นอกนั้นถูก ปล่อยไว้เป็นลานโล่งๆ
ห้องครัวอยู่ด้านหลังเยื้องออกไปจากตัวบ้านเป็นสัดส่วน ส่วนห้องนาถูก แยกไว้อีกทางห่างจากตัวบ้านเล็กน้อย โดยมีต้นปีบต้นใหญ่กั้นไว้พร้อมทั้งต้นไม้ ดอกไม้อีกนานาชนิด กลีบสีขาวของดอกปีบดูพร่างกระจ่างตา เหมือนที่คุ้มภูคา กาซะลองที่จะมีลานสีขาวของดอกปีบเป็นบริเวณรอบๆ บ้าน
กาซะลองกวาดสายตามองไปรอบๆ อดคิดไม่ได้ว่า ศกรช่างมีล่วนคล้าย กับคุณ1Iรียางค์ศรีเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นอุปนิสัยใจคอ ความชอบในพืชพรรณ ธรรมชาติ หากจะต่างก็คงจะเป็นความทะเล้น ก็ดูเอาเถิด ภายนอกห้องนาก็ดูดี อยู่หรอก แต่พอเปิดประตูเข้าไปหญิงสาวแทบทำผ้าขนหนูหลุดมือเมื่อเห็นหลังคา ด้านบนกรุด้วยกระจกใสเท่านั้น
“ก็แล้วใครล่ะพิเรนทร์ทำห้องนั้าแบบนี้ คนบ้า!”
“บ้าตรงไหนคุณ คนที่มีความสุนทรีย์ในหัวใจใครๆ เขาก็ชอบแบบนี้กัน ทั้งนั้น อาบนาไปดูเดือนดูตะวันไป โรแมนติกดีออก” แม่แรงตะเข้
“โรแมนติกตายล่ะ! ใครต่อใครปีนห้องนี้าขึ้นมาก็เห็นหมด ดีนะที่วันนี้เป็น แค่ตุ๊กแก ถ้าเป็นคนล่ะก็ฉันแพ่นกบาลคุณเป็นคนแรกแน่”
ศกรหัวเราะก๊าก ร่างสูงใหญ่แกล้งเอียงหน้าลงไปใกล้
“ผมไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาในบ้านนี้หรอก แต่ถ้าคุณกลัว ผมอาสายืนเผ้า หน้าห้องนี้าให้ ยินดีรับใช้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“คุณ…!”
กาซะลองแทบเต้นเร่าๆ หาคำโต้ตอบแทบไม่ทัน คนบ้า กวนIมโหที่สุด; “จะไปไหนก็ไปเลยไป ไปให้ไกลๆ ด้วย ฉันจะอาบนี้า” หญิงสาวตะเบ็ง
เสียง แต่คนตัวใหญ่กลับไม่ไป หน้าคมเข้มยิ้มทะเล้น “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ ผมยืนเผ้าให้ได้ พูดจริง” “ฉันก็ทำจริง! หัวคุณแตกแน่ถ้ายังมัวยืนอยู่ตรงนี้ ไปสิ” หันไปคว้าขันใบใหญ่ในห้องนี้าตั้งท่าจะขว้าง นั่นแหละผู้กองร่างสูงใหญ่
ถึงยอมเดินไป กาซะลองเข้าห้องนํ้าอย่างหวาดๆ หญิงสาวกวาดสายตามองไป
ทั่วๆ อย่างสำรวจตรวจตรา โนโจยังนึกหวั่น อย่าให้มีตุ๊กแกยักษ์มาป้วนเปียน
อีกเลยเจ้าประคุณ
ยินเสียงคนที่อยู่ด้านนอกตอกตะปูดังโป็กเป็กๆ เสียงมันดังรัวเร็วสมํ่าเสมอ
เหมือนคนทำกำลังเร่งมือเต็มที่ ดี.’ รีบๆ ทำงานเข้าไปเถอะ จะได้ไม่มากวนโมโห!
เสียงเงียบไปเมื่อหล่อนจัดการอาบนํ้าเสร็จเรียบร้อย แวบหนึ่งเมื่อหยิบผ้า ขนหนูมาซับตัว กาซะลองรู้สีกเหมือนได้กลิ่นคุณปรียางค์ศรีติดมากับผ้าขนหนูนั้น
อยากจะคิดว่าเป็นอุ1เาทาน กลิ่นเนื้อตัวคุณยายจะมาติดอยู่กับผ้าขนหนู บ้านนายศกรได้อย่างไร
จรดจมูกลงไปสูดดมอีกที คราวนี้หญิงสาวทำหน้าย่น กลิ่นแกงฮังเลหอม ฉุยฟังไปหมด ถอนจมูกจากผ้าขนหนู คราวนี้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ
กลิ่นแกงฮังเล แกงฮังเลจริงๆ ด้วย เหมือนมันจะลอยลมมาจากตัวเรือน
เริ่มรู้สีกว่าท้องร้องขึ้นมาทันใด ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียสนิท กาซะลองรีบเข้า

แม่แรงตะเข้