เพียงผ้าปูเตียงกับผ้าห่มผืนหนาที่เจ้าของบ้านวางทิ้งไว้บนเตียง

ศกรไปทำงานแล้วเมื่อกาซะลองกลับเข้าห้อง หญิงสาวรอจนรถของเขาลับ สายตาไปจึงง่วนอยู่กับการจัดข้าวของในห้อง มีเสิอผ้าอยู่สามสี่ชุดที่แวะซือเข้า มาหลังจากออกจากโรงพยาบาล นอกนั้นก็เป็นของใช้จุกจิกส่วนตัวที่หยิบติดมือ มานิดหน่อย เพราะฉะนั้นจึงใช้เวลาเพียงไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เหลือ เพียงผ้าปูเตียงกับผ้าห่มผืนหนาที่เจ้าของบ้านวางทิ้งไว้บนเตียงไมไผ่ที่เพิ่งเสร็จ หมาดๆ รอให้จัดการอยู่ แม่แรงไฟฟ้า
รอยยิ้มอ่อนๆ ระบายไปทั่วสีหน้าขณะที่ปูผ้าสีชมพูอ่อนลงบนเตียงไมไผ่ แคร่อันเล็กทีห/อเพียงจะรองรับนาหนักชองหล่อนให้นอนหลับไปได้อย่างสบาย ทั้งคืน แต่ก็เล่นเอาคนทำเหงึ่อตกไปทลายตุ่ม
มันเป็นความอ่อนหวานในหัวใจ กลายเป็นความคุ้นเคยกับการมีเขาอยู่ใกล้ๆ แต่ความหวามไหวก็เกิดได้เพียงไม่นานเมื่อคิดถึงว่าหล่อนมาที่นี่เพราะเหตุใด
มีเรื่องใดหนอที่ศกรต้องการบอกหล่อน! แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
ฉับพลันคล้ายมีกลิ่นกรุ่นหอมลอยมาปะทะจมูก กลิ่นที่ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน โนความรู้สีก…กลิ่นคุณปรียางค์ศรี
หญิงสาวนิ่วหน้า ใจคิดไปถึงลางสังหรณ์บางอย่างและอันตรายที่เกิดขึ้นรอบ
ตอนที่พ่อตายแล้วพาเขากลับมาอยู่ที่เชียงราย แม่ก็ดูเหมือนจะหลงลืมดึ่มดํ่าความ ชุ่มเย็นแห่งธรรมชาติ แม่แยกตัวออกมาซื้อบ้านอีกหลัง ใช้ชีวิตอยู่กับความหรูหรา ฟูฟาทำตัวเป็นดาวลังคม หากคุณปรียางค์ศรีไม่ล้มปวยลงและเขาต้องไปพยาบาล รักษา แม่แทบจะไม่เคยย่างกรายไปที่นั่น คุ้มภูคากาซะลอง
“แล้วนี่รู้มัย เดี๋ยวนียัยปีบทำตัวเหลวไหลใหญ่แล้ว ออกจากโรงพยาบาล ป็บก็วิ่งแจ้นไปอยู่กับนายศกป็บ ส่วนที่คุ้มก็ทิ้งนายดิสธรให้อยู่เสวยสุข ไม่รู้ ผู้หญิงสมัยนี้คิดอะไรกัน”
เสียงแม่ถอนหายใจแต่ไม่ได้หนักหน่วง เต็มไปด้วยความหงุดหงิดรำคาญ ใจมากกว่า เขาเองก็หงุดหงิดไม่แพ้กันเมื่อรู้ว่าลูกชายท่านรัฐมนตรียังอยู่ที่นั่น เหมือนทุกคนจะIม่ยินดียินร้ายต่อเหตุการถ1ที่”เกิด ดิสธรยังลอยนวลอยู่ที่คุ้ม แม่แรงตะเข้
“ผมคิดว่าเขากลับไปแล้ว”
“ใคร นายดิสธรน่ะเหรอ” เสียงแม่หัวเราะเบาๆ ติดจะเหยียดอยู่หน่อยๆ “มันคงจะโง่กลับไปหรอก ในเมื่อยัยปีบก็ยังหลงมันหน้ามืดตามัว ต่อย ปากแกแตกขนาดนั้นยังเฉย แล้วไหนจะเด็กแพรสาอีก แม่เห็นนะว่าหนุงหนิง จู๋จี๋กันออกจะหวานชื่นหวานเชี้ยบ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแกรักแกหลงไปได้ยังไง ผู้หญิงพรรค์นั้น”
ท้ายประโยคแม่หันมาแขวะเขาหน้าตาเฉย เป็นความสามารถพิเศษเพียง อย่างเดียวของแม่ที่ใช้วาจาเชีอดเฉือนทำลายนํ้าใจผู้อื่นโดยไม่รู้สีกรู้สาอะไร แม้กระทั่งลูก แม่พูดต่อ สายตาแม่มองเหม่อแต่ไม่ได้เลื่อนลอย เหมือนแม่จะ มีจุดมุ่งหมายมุ่งมั่น
“แม่อยากจะเผาคุณป้าเลยนะฤษด์ เก็บไว้นานอย่างนี้แม่ยิ่งไม่สบายใจ ส่วนคุ้มน่ะแม่ก็อยากขายทอดตลาด ยัยปีบคงดูแลไม่ได้หรอก วิญญาณคุณ พี่ก็ยังวนเวียนอยู่อย่างนี้ แล้วไหนจะนายคำป้น”
“คุณดำรงบอกว่าต้องไว้ให้ครบร้อยวัน และอีกอย่างปีบคงไม่ยอม”
“แม่จะบอกยัยปีบ”
“เรื่องไหนครับ เรื่องจะเผาศพคุณป้าหรือเรื่องที่จะขายคุ้มทอดตลาด!” นํ้าเสียงเรียบเย็น แม่พูดเหมือนจะสามารถควบคุมทุกอย่างไว้ในกำมือได้ คุ้มภูคากาซะลองเป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษมาส่คุณปรียางค์ศรี ความน่าจะ

แม่แรงไฟฟ้า